Δευτέρα, Φεβρουαρίου 02, 2009

Ταξίδι στη Γάζα

Ταξίδι στη Γάζα, αποστολή έμπρακτης αλληλεγγύης, 13 ως 18 Ιανουαρίου 2009

Βόμβες, οβίδες, κατασκοπευτικά αεροπλάνα, ερείπια, συντρίμμια. Κι όμως, μέσα στη δίνη της καταστροφής που προκάλεσαν οι βομβαρδισμοί, οι Παλαιστίνιοι συνεχίζαν να αντιστέκονται και να χαμογελούν. Μπορεί οι προβολείς της δημοσιότητας να έσβησαν μαζί με την παύση των ισραηλινών αεροπορικών και χερσαίων επιχειρήσεων και η Παλαιστίνη να έφυγε από πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Η επόμενη μέρα όμως βρίσκει τη Γάζα με εκατοντάδες νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες (άγνωστο πόσοι θα μπορέσουν να επιζήσουν ή θα είναι αρτιμελείς), κατεστραμμένα σπίτια, διαλυμένη τη στοιχειώδη υποδομή, νωπή την ψυχολογική βία. Σε μια Λωρίδα μήκους 30 και πλάτους 10 χιλιομέτρων 1.500.000 άνθρωποι, χωρίς τα στοιχειώδη μέσα – το Ισραήλ επιτρέπει την είσοδο μόνο ανθρωπιστικής βοήθειας – ξεκινούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους, μετά από μια ακόμα επίθεση του γείτονα-τρομοκράτη. Δεν είναι η πρώτη φορά, ήταν όμως ίσως το πιο βάρβαρο χτύπημα τα τελευταία 60 χρόνια.

Τα λιγοστά φορτηγά που περνούσαν στη Γάζα. Την πρώτη μέρα, οι Αιγύπτιοι επέτρεψαν στην ελληνική αποστολή να περάσει μεν μέσα στο συνοριακό φυλάκιο, όχι όμως και να διασχίσει την πύλη προς τη Γάζα.

Στη Λωρίδα της Γάζας μπήκαμε το απόγευμα της Παρασκευής 16 Ιανουαρίου, μετά από μιάμιση μέρα αναμονής. Η ελληνική πρεσβεία στο Κάιρο, αλλά και οι αιγυπτιακές αρχές, ήθελαν να αποφύγουν τον πονοκέφαλο να έχουν «ξένους» και μάλιστα πολίτες τους στην εμπόλεμη ζώνη. Στο συνοριακό φυλάκιο της αιγυπτιακής Ράφα είδαμε τα κονβόι με την ανθρωπιστική βοήθεια να περιμένουν για να περάσουν στην παλαιστινιακή πλευρά, αφού πρώτα ελεγχθούν από τους Αιγύπτιους και μεταφορτωθούν σε άλλα οχήματα. Τα σύνορα παρέμεναν ανοιχτά μόνο από τις 1 έως τις 4 το μεσημέρι, κατά τη διάρκεια της τρίωρης κατάπαυσης του πυρός από το Ισραήλ. Που δεν ήταν κάθε μέρα την ίδια ώρα...



Εκεί περίμεναν και άλλοι αλληλέγγυοι, γιατροί, δημοσιογράφοι, Τούρκοι, Έλληνες, Γάλλοι, Άγγλοι, μια Μαλαισιανή δημοσιογράφος. Εκεί βρήκαμε και την Έλενα από τους Γιατρούς του Κόσμου, που συντόνιζε το καθημερινό πέρασμα ιατρικού υλικού στη Γάζα - τώρα πια έχει περάσει και μέσα στη Λωρίδα. Εκεί βρήκαμε και τον Xαλίλ, που μετέφερε δώρα για τα παιδιά της Γάζας έχοντας φτάσει ως εδώ οδικώς από τη... Σκωτία, με ένα βαν. Εφτασε στην Αίγυπτο μερικές μέρες πριν τους βομβαρδισμούς, παραμένει στην Αίγυπτο έκτοτε, και κάθε μέρα πηγαίνει στα σύνορα μεταφέροντας εφόδια για τους «μέσα» - τους «μέσα» όπως λέμε για τους φυλακισμένους, αφού (το είπαμε ήδη) η Γάζα είναι μια φυλακή. Η ελληνική αποστολή ξεκίνησε με 32 ανθρώπους, μέλη κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων, συνδικαλιστές, γιατρούς, βουλευτές, δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ. Τελικά, «πέρασαν» 18, μεταξύ των οποίων και η βουλευτής Σ. Σακοράφα.

Το βανάκι του thegaza.org που μετέφερε παιχνίδια στα παιδιά της Γάζας από τα παιδιά της Σκωτίας, από όπου έφτασε οδικώς. Πάνω γράφει «Σταματήστε την πολιορκοία της Γάζας - Αφήστε τα φάρμακα να περάσουν».

Μετά το πέρασμα στην «άλλη πλευρά», απόγευμα Παρασκευής 16/, μας υποδέχεται εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας της Χαμάς, μας λέει δυο λόγια για την κατάσταση, τους αποκλεισμούς των δρόμων. Προσπαθούμε να βρούμε μέσο μετακίνησης, ασθενοφόρο ίσως, αλλά δεν είναι διαθέσιμα, οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται. Είχε νυχτώσει πια όταν επιβιβαστήκαμε σε ένα παμπάλαιο λεωφορείο, διασχίσαμε στενούς χωματόδρομους συναντώντας τα συντρίμμια ενός αυτοκινήτου με τους νεκρούς ίσως ακόμη μέσα, το λεωφορείο χάλασε, μπήκαμε σε άλλο, φτάσαμε στη Χαν Γιούνις. Σε μαύρο σκοτάδι, υπό τους ήχους των F-16, των οβίδων και των «ζανάνα», των κατασκοπευτικών μη-επανδρωμένων αεροσκαφών που σαρώνουν τον ουρανό της Γάζας μέρα και νύχτα. Τα ζανάνα είναι η μόνιμη, εκφοβιστική, απειλητική συντροφιά των κατοίκων. Ηταν εκεί και πριν τους βομβαρδισμούς, και κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας που ξεκίνησε το βράδυ του Σαββάτου προς Κυριακή.

Mέσα στο Gaza Bus που μας πέρασε στην άλλη πλευρά. Εκείνη τη μέρα πέρασαν 60 περίπου άνθρωποι από διάφορες χώρες. Ήταν η πρώτη φορά που μπόρεσαν να μπουν μαζικά γιατροί και δημοσιογράφοι. Μέχρι τότε, ελάχιστοι γιατροί και άτομα με διαπιστευτήρια ανθρωπιστικών οργανώσεων είχαν καταφέρει να μπουν. Το ισραηλινό έγκλημα δεν έπρεπε να έχει ξένους καταγραφείς.

Το πρώτο βράδυ επιχειρήσαμε να κοιμηθούμε στα δωμάτια του 9ου όροφου του ξενοδοχείου της Ερυθράς Ημισελήνου, στη Χαν Γιούνις. Εκεί έμεναν και κάπου 200 γυναίκες και παιδιά που είχαν αναγκαστεί να αφήσουν τα σπίτια τους λόγω των βομβαρδισμών. Από τα μεγάλα παράθυρα, μισάνοιχτα για να μη σπάνε τα τζάμια από τα ωστικά κύματα των εκρήξεων, βλέπαμε τις λάμψεις των βομβών που έπεφταν ολοένα και πιο κοντά.

Η "θέα" από τα παράθυρα του 9οροφου κτηρίου. Η Χαν Γιούνις βομβαρδίζεται για 21η νύχτα.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας μετακινηθήκαμε στο ισόγειο του διπλανού νοσοκομείου, όπου μας υποδέχτηκαν οι νοσηλευτές, μας κέρασαν τσάι και καφέ, μας παραχώρησαν τα κρεβάτια τους για να κοιμηθούμε. Ο Μοχάμεντ, ο Αχμέντ, ο Ασραφ δεν σταμάτησαν στιγμή να χαμογελάνε, κι ας έπεφταν έξω βόμβες, κι ας είχαν να πάνε στα σπίτια τους τρεις εβδομάδες τώρα. Μένουν στη Τζαμπαλίγια, μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, αλλά οι δρόμοι προς τα εκεί ήταν αποκλεισμένοι από τα ισραηλινά τανκς που είχαν κόψει τη Λωρίδα στη μέση. Εδώ δεν υπάρχει προγραμματισμός, δεν υπάρχει «θα τα πούμε αύριο» ή «θα συναντηθούμε εκεί», ό,τι ισχύει στις 10, στις 12 έχει ανατραπεί.

Το καταλάβαμε καλύτερα αυτό, το επόμενο πρωί. Ηταν αδύνατο να φύγουμε από τη Χαν Γιούνις, την πολιτεία με τα σπίτια από τσιμεντόλιθους, με τους βρώμικους, λασπωμένους δρόμους, με τα κλειστά μαγαζιά, μόνο λαχανικά σε κάρα μπορούσες να βρεις. Πάμε σε άλλο νοσοκομείο, το «Νάσερ». Οι γιατροί μας ευχαριστούν που είμαστε εκεί αυτή την ώρα, νιώθουμε άσχημα να μας το λένε, ψελλίζουμε πως οι άνθρωποι στην Ελλάδα είναι μαζί τους, κάναμε μεγάλες διαδηλώσεις, δεν είναι μόνοι. Μας πάνε στην εντατική που έχει έξι κλίνες μόνο και αναγκάζονται να βγάζουν τους τραυματίες αμέσως μόλις κάνουν τα πρώτα απαραίτητα, μας πάνε στα δωμάτια, ανασηκώνουν έναν πιτσιρικά απ’ το κρεβάτι του για να μας δείξουν τα τραύματα στην πλάτη και τα εγκαύματα από τα άγνωστα υλικά που χρησιμοποιούν οι ισραηλινοί στις βόμβες τους – η Διεθνής Αμνηστία επιβεβαίωσε τη χρήση λευκού φωσφόρου, μάθαμε αργότερα – μας λένε πως τα απαραίτητα ιατρικά εφόδια είναι λιγοστά, πως πουθενά δεν υπάρχει ασφάλεια. «Οι ισραηλινοί βομβαρδίζουν σπίτια, τζαμιά, νοσοκομεία, τα σχολεία του ΟΗΕ όπου έχουν βρει καταφύγιο οι δεκάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι, αποθήκες με ανθρωπιστική βοήθεια, τα πάντα. Χτυπάνε τα ασθενοφόρα, σκοτώνουν τους τραυματιοφορείς. Γιατί;». Σκύβουμε το κεφάλι, νιώθουμε άσχημα που ερχόμαστε από τη συνένοχη Δύση, μας ευχαριστούν πάλι που είμαστε εκεί, απαντάμε πως εμείς τους ευχαριστούμε που συνεχίζουν να αγωνίζονται. Φεύγουμε, στενοχωρημένοι και σοκαρισμένοι, λέγεται πως μπορούμε να πάμε τώρα στη Ράφα, βρέθηκε ένα φορτηγάκι από τις Επιτροπές Υγείας.

Στο νοσοκομείο Νάσερ στη Χαν Γιούνις νοσηλεύεται, μαζί με εκατοντάδες άλλους, ο 15χρονος Αϊμάν αλ-Ναζάρ με τραύματα στο χέρι και στην πλάτη. Οι γιατροί μιλάνε ήδη για τη χρήση λευκού φωσφόρου, κάτι που θα επιβεβαιώσει αργότερα και η Διεθνής Αμνηστία.

Η διαδρομή προς τη Ράφα γίνεται χωρίς άλλα παρατράγουδα. Η πόλη εκτείνεται κατά μήκος των συνόρων με την Αίγυπτο και οι νότιες γειτονιές της, όπου βρίσκονται και τα τούνελ, έχουν σχεδόν ισοπεδωθεί, όπως θα διαπιστώσουμε αργότερα. Στο κέντρο της πόλης ένα τζαμί κατεστραμμένο, στο διπλανό καμμένο μαγαζί ο νεαρός ιδιοκτήτης και μερικά παιδιά μαζεύουν ό,τι απόμεινε, που δεν απόμεινε τίποτα δηλαδή, μόνο μαυρισμένα πιάτα – δεν μπορώ να καταλάβω καν τι πουλούσε – και αποκαϊδια. Συναντάμε τον Γιούσεφ Μούσα στα γραφεία της Ενωσης Επιτροπών Υγείας, μας λέει για τα χτυπημένα νοσοκομεία, τα κατεστραμμένα ασθενοφόρα, καταλήγει πως «οι Παλαιστίνιοι έχουν την επιλογή να παλέψουν για αξιοπρέπεια, σεβασμό και ειρήνη ή να πεθάνουν». Ευρηματικός συνομιλητής, η συζήτηση κυλάει σχεδόν ευχάριστα, κι ας σείεται το δωμάτιο δυο φορές, κι ας έχουν βγάλει τα παράθυρα από τις κάσες για να μη σπάσουν τα τζάμια – βλέπουμε καθαρά από εκεί το κατεστραμμένο κεντρικό τζαμί της πόλης.

έπουμε καθαρά από εκεί το κατεστραμμένο κεντρικό τζαμί της πόλης.


Στους δρόμους της Ράφα

Συναντάμε φίλους από το Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης, το ISM. Μετακινούμαστε μαζί τους ως τα δυο σχολεία της UNRWA, της οργάνωσης του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, που τώρα έχουν μετατραπεί σε προσωρινό κατάλυμα για 1.400 ανθρώπους. Συνολικά έχουν εκτοπιστεί τουλάχιστον 35.000 άνθρωποι, γιατί είτε τα σπίτια τους έχουν καταστραφεί, ολοσχερώς ή μερικώς, είτε βρίσκονται σε εκκενωμένες από τον ισραηλινό στρατό ζώνες. Σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται όσες οικογένειες φιλοξενούνται από συγγενείς και φίλους σε άλλα σπίτια.


Μας κυκλώνουν τα πιτσιρίκια, χαμογελάνε συνέχεια, «what’s your name-what’s your name», φωνάζουν ρυθμικά τα ονόματά μας όταν απαντάμε, κάποια μας δείχνουν τραύματα, μας ζητάνε να τους βγάλουμε φωτογραφία. Οι εργαζόμενοι στην UNRWA μας δείχνουν τις αποθήκες, μας λένε πως ό,τι καταφέρνει να φτάσει ως ανθρωπιστική βοήθεια καταναλώνεται την ίδια μέρα, πως δεν έχουν βρεφικό γάλα γιατί όσο υπήρχε στις κεντρικές αποθήκες του ΟΗΕ στην πόλη της Γάζας καταστράφηκε – και ούτως ή άλλως ήταν δύσκολο να φτάσει οτιδήποτε από εκεί. Μπαίνουμε σε αίθουσες, 4 μέτρα μήκος, 4 πλάτος, που τώρα έχουν μετατραπεί σε κατάλυμα για 40 ανθρώπους η κάθε μια – οι γυναίκες και τα παιδιά μένουν μέσα, οι άντρες κοιμούνται απέξω. Τη μέρα είναι καλά, τα παιδιά παίζουν έξω, μόλις νυχτώσει κλείνονται όλοι μέσα, είπαμε, στη Γάζα δεν είσαι πουθενά ασφαλής.

Η κουβέντα με τα πιτσιρίκια διακόπτεται από τα ισραηλινά αεροσκάφη που πετάνε πάνω από τη Ράφα, αφήνοντας καπνογόνες βόμβες - ένα από τα περιστατικά ψυχολογικού πολέμου κατά των κατοίκων της Γάζας


Με τη Φίντα, τη Τζένη και τον Γιώργο από το ISM πάμε ως τις γειτονικές με τα σύνορα συνοικίες, τις πιο βαριά χτυπημένες. Επίμονοι και σχολαστικοί καταγραφείς της ισραηλινής βαρβαρότητας, οι ακτιβιστές του ISM αποτελούν βασική πηγή πληροφόρησης για όσα συμβαίνουν στην αποκλεισμένη και κατόπιν βομβαρδιζόμενη Λωρίδα, αφού οι Ισραηλινοί δεν επέτρεπαν στους δημοσιογράφους να μπουν στη Λωρίδα της Γάζας. Και οι Αιγύπτιοι ακολουθούσαν αντίστοιχη τακτική. Μέχρι και την παραμονή της εκεχειρίας ελάχιστοι γιατροί και κάποιοι δημοσιογράφοι με χαρτιά από ΜΚΟ είχαν καταφέρει να μπουν από το συνοριακό φυλάκιο της Ράφα. Δεν ήθελαν διεθνείς μάρτυρες των βαρβαροτήτων τους. Οι Παλαιστίνιοι δεν μετράνε…


Στις γειτονιές κοντά στα σύνορα, βαριά βομβαρδισμένες


Είναι η ώρα της κατάπαυσης του πυρός και μπορούμε να κινηθούμε με κάποια ασφάλεια. Η τρίωρη καθημερινή κατάπαυση του πυρός δεν ήταν σταθερή. Κάποιες μέρες ήταν από τη 1 το μεσημέρι μέχρι τις 4 το απόγευμα, όπως το Σάββατο που ήμασταν εμείς εκεί. Άλλες μέρες όμως η ώρα άλλαζε. Ο μόνος τρόπος να πληροφορηθούν αυτή την αλλαγή οι Παλαιστίνιοι ήταν από την τηλεόραση, πράγμα όχι πάντα εφικτό, αφού οι διακοπές στην ηλεκτροδότηση ήταν σύνηθες φαινόμενο. Η έννοια του προγραμματισμού δεν υπήρχε. Κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας, εκτός από τα ζανάνα που βούιζαν πάνω από τα κεφάλια μας, αεροσκάφη πετούσαν σε σχηματισμούς, αφήνοντας πίσω τους λευκούς καπνούς και κάτι σαν φωτοβολίδες. Δεν έφτανε τίποτα στο έδαφος, εκτός από μια περίεργη μυρωδιά. Ο ψυχολογικός πόλεμος δεν έχει ώρες εκεχειρίας.


Οβίδα ή δεξαμενή καυσίμων ισραηλινού αεροσκάφους που χτύπησε κατοικία στη Ράφα


Μπαίνουμε, «για δυο λεπτά μόνο, δεν υπάρχει ασφάλεια», σε δρόμο με δεκάδες ισοπεδωμένα σπίτια, περπατάμε στα ερείπια, μπροστά σε ένα κατεστραμμένο τριώροφο στιγμιαία κάνω παραλληλισμούς με τους σεισμούς του ’99 στην Αθήνα, εξετάζουμε μια ρουκέτα που δεν διαλύθηκε, μας δείχνουν ένα ένα τα σπίτια, μετράμε πόσοι σκοτώθηκαν σε κάθε ένα. Πάμε σε δυο ακόμη κατεστραμμένα τζαμιά, στα ερείπια ενός γηπέδου και ενός σχολείου, μιλάμε με τους τραυματιοφορείς της Ερυθράς Ημισελήνου που έχουν γίνει επανειλημμένα στόχος των ισραηλινών τανκ όταν πάνε να παραλάβουν τραυματίες. Μας εξηγούν γιατί οι Ισραηλινοί τους βομβαρδίζουν: «ξέρουν ότι δεν μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε. Όσα περισσότερα χτυπήσουν, τόσα λιγότερα θα έχουμε».


­­­

Απόγευμα Σαββάτου, στα ερείπια τζαμιού και του διπλανού σχολείου που είχε πρόσφατα χτιστεί, διέθετε υπολογιστές και βιβλιοθήκη

Με το που νυχτώνει, κλεινόμαστε στο φιλόξενο σπίτι του παλαιστίνιου που μας φιλοξενεί. Τη νύχτα δεν κυκλοφορεί κανείς στη Ράφα, μόνο οι μαχητές της αντίστασης είναι κάπου εκεί έξω, κανείς δεν ξέρει αν οι ισραηλινοί θα επιχειρήσου να μπουν. Ο οικοδεσπότης μας νοσταλγεί τον καιρό πριν τον αποκλεισμό που μπορούσε να πάει για δουλειά στο Ισραήλ, που μπορούσε να περάσει στην Αίγυπτο. Του άρεσε η Αίγυπτος. Λίγο αργότερα καταφτάνει και η μεγάλη του κόρη με την οικογένεια της. Το σπίτι τους είναι κοντά στην εκκενωμένη περιοχή της Ράφας, όχι μέσα σε αυτή. Κάθε βράδυ φεύγουν από το σπίτι τους και έρχονται στου πατέρα της για να κοιμηθούν και την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί επιστρέφουν στο δικό τους. Το σπίτι που μας φιλοξενεί θεωρητικά βρίσκεται σε πιο ασφαλή περιοχή, 1500 μέτρα από τα σύνορα. Εντούτοις και σε αυτή τη γειτονιά χτυπήθηκαν μια φαρμακαποθήκη, το αστυνομικό τμήμα, σιδηρουργεία και τέσσερα σπίτια.

Οι βομβαρδισμοί εντείνονται, οι ισραηλινοί θέλουν να κατστρέψουν ό,τι ακόμα προλάβουν πριν τη φιέστα της ορκωμοσίας στις ΗΠΑ, τα «ζανάνα» πετάνε κοντά, δεν μπορείς να ακούσεις τη βροχή που ξεκινάει να πέφτει. Στις 8 ξεκινάει το υπουργικό συμβούλιο στο Ισραήλ που θα αποφασίσει αν θα γίνει κατάπαυση του πυρός. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε, έχουμε αγωνία. Τι θα αποφασίσουν άραγε; Στο μεταξύ οι βόμβες πέφτουν και το σπίτι σείεται. Χρονομετρούμε τη συχνότητα, λιγότερο από 5 λεπτά. Κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι έχουν σταματήσει εδώ και κάνα μισάωρο. Και πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα, το σπίτι σείεται ξανά. Στις 11 μαθαίνουμε ότι το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε μονομερή εκεχειρία. Παρακολουθούμε στην τηλεόραση τον υπουργό Αμυνας του Ισραήλ να μιλά σε μια άγνωστη γλώσσα. Ξέρουμε όμως την πολύτιμη πληροφορία. Στη Ράφα οι βομβαρδισμοί θα συνεχιστούν μέχρι τα μεσάνυχτα. Ανατολικά της Χαν Γιούνις, θα μάθουμε την επόμενη μέρα, βομβάρδιζαν ως τις 2 τα ξημερώματα. Πέφτουμε για ύπνο ανακουφισμένοι.


Το επόμενο πρωί ξυπνάμε με τον ήχο των κατασκοπευτικών αεροπλάνων – αυτά δεν σταματάνε ποτέ να πετάνε. Είναι οι πρώτες ώρες της εκεχειρίας. Η μητέρα της οικογένειας μας ενημερώνει ότι μόλις τηλεφώνησαν οι Ισραηλινοί (πάγια τακτική) και τους ενημέρωσαν ότι παρά την εκεχειρία η εκκενωμένη ζώνη στα σύνορα με την Αίγυπτο παραμένει στόχος και δεν θα πρέπει να πλησιάσουν.

Παρ’ όλα αυτά οι κάτοικοι της Ράφας βγαίνουν να μετρήσουν τα αποτελέσματα της καταστροφής. Έχουν 22 μέρες να πλησιάσουν στα σπίτια τους. Δεν ξέρουν αν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Πάμε σε ένα κατεστραμμένο κέντρο που γίνονταν γαμήλια τραπέζια. Ο ιδιοκτήτης είχε δουλέψει 13 χρόνια στα Αραβικά Εμιράτα για να το χτίσει, φωνάζει «δεν είμαι Χαμάς, ούτε Φατάχ, ούτε Τζιχάντ, μόνο σαλάμ (ειρήνη), γιατί με χτύπησαν;», τριγυρνάει και μας δείχνει συντρίμμια, την κάρτα του μετανάστη, τις λευκές σημαίες που είχε κρεμάσει σε εμφανή σημεία στην οροφή, απελπισμένος. Τι μπορείς αλήθεια να του απαντήσεις. Από αυτό το κέντρο ζούσαν 40 άτομα, εκείνος και οι γιοί του με τις οικογένειες τους. Έμεναν μέσα και ένα βράδυ τους τηλεφώνησαν στις 10.30 οι Ισραηλινοί και τους είπαν ότι είχαν 5 λεπτά να εγκαταλείψουν το κτήριο γιατί θα βομβαρδίζονταν. Ολόκληρη η οροφή έχει πέσει και στο σημείο που έπεσε η βόμβα υπάρχει κρατήρας.

­ ­­­


Επόμενη στάση οι ως χθες απροσπέλαστες γειτονιές στα σύνορα. Εδώ είναι όλα ισοπεδωμένα, όλα τα σπίτια, με ή χωρίς τούνελ – τη μόνο οδό προμήθειας της Γάζας με τρόφιμα και καύσιμα, αλλά και όπλα, υλικά για αυτοσχέδιες ρουκέτες, το Ισραήλ αγοράζει «νόμιμα» F16 και ελικόπτερα Απάτσι. Κάποιοι βγάζουν ό,τι μπορεί να σωθεί. Κάρα που τα τραβάνε γαϊδούρια μαζεύουν παλιοσίδερα, ένα συνεργείο του δήμου προσπαθεί να μαζέψει τα καλώδια του ηλεκτρισμού. Ακόμα και σπίτια που δεν έχουν ισοπεδωθεί δεν είναι επισκευάσιμα. Γυναίκες, που μας χαμογελούν – πού βρίσκουν αλήθεια τόσο κουράγιο; - μας ζητάνε να μπούμε στα σπίτια τους και να φωτογραφίσουμε την καταστροφή. Στις αφίσες, πρόσωπα μαρτύρων, συναντάμε τον πατέρα δυο σκοτωμένων, δακρύζει αλλά είναι περήφανος, ψηλά το κεφάλι, έκανε κι άλλο γιο μετά, ας γίνει κι εκείνος μαχητής, επιμένει.

­­­­



Στη διαδρομή με το ταξί, ένα παλιό Μερσεντές, ζητάμε να μάθουμε ποια αγαθά λείπουν λόγω του αποκλεισμού που έχει επιβάλλει το Ισραήλ, ένα χρόνο τώρα. Το αλεύρι είναι ένα από αυτά, τα καύσιμα είναι λιγοστά, μας θυμίζει τις διακοπές ρεύματος που ήταν συχνές τους προηγούμενους μήνες. Οι κάτοικοι της Γάζας τιμωρήθηκαν απ’ όλους (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ισραήλ) μετά τη δημοκρατική εκλογή, σε όλη την Παλαιστίνη, της Χαμάς στην κυβέρνηση. Μετά τις θλιβερές ενδοπαλαιστινιακές συγκρούσεις, η Δυτική Οχθη πέρασε στα χέρια της Φατάχ, του επίσης εκλεγμένου προέδρου Μαχμούντ Αμπάς, και η Γάζα στη Χαμάς. 1.500.000 άνθρωποι στερήθηκαν τα πάντα στη Λωρίδα, και ύστερα βομβαρδίστηκαν με πρόσχημα την καταστροφή των τούνελ – μόνη, όμως, πια δίοδο εισόδου αγαθών απαραίτητων για την επιβίωση.




Γυρίζουμε στα σύνορα με την Αίγυπτο, αφήνοντας πίσω μια ισοπεδωμένη, πονεμένη Γάζα. Νωρίς το πρωί μάθαμε πως είχαν ήδη ανασύρει 25 νεκρούς από τα ερείπια που δεν είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν τις προηγούμενες μέρες, τώρα – ούτε δύο το μεσημέρι δεν είναι – έχουν βγάλει 95. Από την άλλη μεριά, δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο και ελάχιστα φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια περιμένουν να περάσουν, οι Αιγύπτιοι κερδίζουν ακόμη μερικές λίρες για «εισιτήριο εισόδου», οι εφημερίδες γράφουν πως οι ευρωπαίοι ηγέτες συνέφαγαν χθες με τον ισραηλινό πρωθυπουργό και αντάλλαξαν χειραψίες μαζί του – πριν ακόμα στεγνώσει το αίμα στα χέρια του. Διασχίζουμε την χερσόνησο του Σινά, φτάνουμε στο Κάιρο, πετάμε για Αθήνα. Εδώ δεν έχει «ζανάνα», δεν έχει κατεστραμμένα κτίρια, τραυματίες και νεκρούς από οβίδες. «Μέσα», στη φυλακή της Γάζας, οι παλαιστίνιοι συνεχίζουν τον αγώνα τους, αντίσταση είναι και μόνο που παραμένουν στη γη τους.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 15, 2007

Μποϊκοτάζ στα ισραηλινά προϊόντα

Πατήστε πάνω στην εικόνα για να δείτε το φυλλάδιο του Συλλόγου Ιντιφάντα για το μποϊκοτάζ στα ισραηλινά προϊόντα.






















Aλλα φυλλάδια:

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 15, 2006

Με ένα φριχτό καλοκαίρι να' χει "περάσει στην ιστορία"

Το καλοκαίρι του 2006 έχει περάσει με κόκκινα, σαν το αίμα, γράμματα στην ιστορία της Μέσης Ανατολής. Η Γάζα και το Λϊβανο γλείφουν τις πληγές τους.

Πέμπτη, Μαΐου 18, 2006

H Xαμάς βγάζει τη δική της "αστυνομία" στους δρόμους της Γάζας - η πείνα παραμονεύει


Στη φτωχή, πάμφτωχη Λωρίδα της Γάζας, έγιναν χθες δυο παράλληλες «παρελάσεις»: μια από την επίσημη αστυνομία, που πρόσκειται κυρίως στη Φατάχ του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς (ή Αμπού Μάζεν, παρατσούκλι που του έχει μείνει από πιο ένδοξους καιρούς) και μια από 3.000 άνδρες της νεοσύστατης «υπηρεσίας ασφάλειας» που δημιούργησε η κυβέρνηση της Χαμάς. Δεν υπήρξε καμιά συμπλοκή ανάμεσά τους, παρά μόνο λεκτική.

Την ίδια ώρα, με την διακοπή της χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Ενωση, οι παλαιστίνιοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν καν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Η φωτογραφία είναι από τη Χεβρώνα και οι άνθρωποι που βλέπετε περιμένουν στην ουρά για ένα πιάτο φαϊ.

Δευτέρα, Μαρτίου 27, 2006

Aπό την εφημερίδα "Εποχή":

ΙΣΡΑΗΛ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΙΡ ΧΕΒΕΡ, ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ-ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ
«ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ»


Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Παναγιωτάκη

Πώς θα κυβερνήσει το Καντίμα;

O Σιρ Χεβέρ είναι μέλος του ισραηλινο-παλαιστινιακoύ Εναλλακτικού Κέντρου Πληροφόρησης (AIC-Alternative Information Center), με σημαντική δουλειά στην ανάλυση της οικονομικής πλευράς της ισραηλινής κατοχής. Ήρθε στην Ελλάδα κατόπιν πρόσκλησης του Συλλόγου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα» και μίλησε στην εκδήλωση του Συλλόγου με θέμα «Παλαιστίνη: Μετά τις εκλογές, τι;». Δυο μέρες πριν τις ισραηλινές εκλογές και την αναμενόμενη νίκη του κόμματος Καντίμα, δυο μόλις μήνες μετά τη νίκη της Χαμάς στις παλαιστινιακές εκλογές και τις απειλές που εξαπέλυσαν πολλές χώρες για διακοπή της βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους, με την κατοχή να συνεχίζεται με διάφορους τρόπους, η κουβέντα με τον Σιρ Χεβέρ αποδείχθηκε διαφωτιστική ως προς το παρόν και το μέλλον του παλαιστινιακού προβλήματος.



Τι σήμαινε η νίκη της Χαμάς στις παλαιστινιακές εκλογές;


Η διαφθορά είναι ο κύριος λόγος που πολλοί Παλαιστίνοι ψήφισαν τη Χαμάς, όπως και το γεγονός ότι η Χαμάς έχει μια καθαρή ατζέντα, μια ξεκάθαρη ηγεσία και ένα σχέδιο για το πώς να κάνει πιο αποτελεσματικό τον αγώνα ενάντια στην κατοχή. Επίσης, η Χαμάς κατάφερε να επιβάλλει την εκεχειρία με το Ισραήλ από τον Νοέμβριο του 2004. Η Φατάχ δεν μπορούσε να επιβάλλει εκεχειρία, διότι πολλά μέλη της ήταν δυσαρεστημένα με την ίδια την ηγεσία τους. Η Χαμάς έκανε μια επίδειξη δύναμης, δείχνοντας ότι μπορεί να ελέγξει τα μέλη της. Και οι άνθρωποι της Χαμάς, πάντως, έμειναν έκπληκτοι με το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν το περίμεναν. Όταν βρέθηκαν να ελέγχουν απόλυτα το παλαιστινιακό κοινοβούλιο, ξεκίνησαν αμέσως να διερευνούν τη δυνατότητα συνεργασίας με τη Φατάχ και τις άλλες δυνάμεις. Ωστόσο, αυτό δεν φαίνεται να προχωρά.

Γιατί αρνείται η Φατάχ έναν συνασπισμό με τη Χαμάς;

Καταρχήν, η Φατάχ θύμωσε, πικράθηκε, που έχασε τις εκλογές. Δεύτερον, η Χαμάς ήθελε το συνασπισμό για να μοιραστεί τις ευθύνες. Νομίζω πως οι άνθρωποι της Φατάχ θέλουν να δείξουν πως η Χαμάς δεν μπορεί να κάνει την δουλειά που έκαναν εκείνοι. Οπότε, της λένε «είσαι μόνη σου». Αλλά κι ο ίδιος ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Αμπού Μάζεν (Μαχμούντ Αμπάς) είναι δυσαρεστημένος με τη Χαμάς. Δεν αρμόζει, πάντως, σε μένα να πω ποιος είναι ο σωστός τρόπος δράσης για τους Παλαιστίνιους, πρέπει οι ίδιοι να είναι αρχηγοί του εαυτού τους στον πολιτικό τους αγώνα.
Αν η Χαμάς κέρδισε λόγω δυσαρέσκειας, τότε δεν μπορούμε να πούμε ότι οι Παλαιστίνιοι κάνουν, ξαφνικά, στροφή προς τον ισλαμισμό.
Η Χαμάς κέρδισε τις εκλογές για πολιτικούς λόγους, όχι για θρησκευτικούς. Ωστόσο, και τα περισσότερα μέλη της Φατάχ που ξεκίνησε ως κοσμική οργάνωση, είναι μουσουλμάνοι. Δεν βλέπουν καμιά σύγκρουση, καμιά αντίθεση ανάμεσα στην προσωπική τους πίστη και την πολιτική δουλειά που κάνουν. Το ίδιο ισχύει και για κόμματα της αριστεράς, όπως το Λαϊκό Μέτωπο. Δεν πρόκειται για αντίφαση.
Υπάρχει και το ζήτημα της βοήθειας προς την Παλαιστίνη και τις απειλές για διακοπή της μετά την νίκη της Χαμάς.
Οι Παλαιστίνιοι είναι από τους μεγαλύτερους αποδέκτες ανθρωπιστικής βοήθειας ανά κεφαλή. Ως τώρα, όμως, όποτε προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα για αναπτυξιακά προγράμματα και για να χτίσουν μια βιώσιμη οικονομία, το Ισραήλ κατέστρεφε τις υποδομές και τα χρήματα χάνονταν. Καμιά φορά, βομβάρδιζε κιόλας τα ίδια τα εργοτάξια. Οι δωρητές, ιδίως οι Ευρωπαίοι δωρητές, αποφάσισαν να δίνουν πλέον χρήματα μόνο για να γλιτώσει η Παλαιστίνη την πείνα και τις αρρώστιες, μόνο φάρμακα και φαγητό. Το Ισραήλ, όμως, καρπώνεται μέρος αυτών των χρημάτων, καθώς μεγάλο μέρος του φαγητού και των φαρμάκων αγοράζονται από τη δική του αγορά ή εισπράττει δασμούς για να εισαχθούν. Γι’ αυτό ο ισραηλινός στρατός εμποδίζει τους Παλαιστίνιους να δουλεύουν, να μαζεύουν τις σοδειές τους, να παράγουν οτιδήποτε μόνοι τους, έτσι ώστε να στηρίζονται στην ανθρωπιστική βοήθεια. Οι Ευρωπαίοι, κυρίως, δίνουν τόσα λεφτά στην Παλαιστίνη ως βραβείο για την προώθηση της ειρηνευτικής διαδικασίας, ως επένδυση για να υπάρξει μεγαλύτερη σταθερότητα στη Μ. Ανατολή, πράγμα καλό για τις τιμές του πετρελαίου. Το Ισραήλ, όμως, εκμεταλλεύεται αυτά τα χρήματα.

Τι θα αλλάξει μετά τη νίκη της Χαμάς όσον αφορά τη βοήθεια;

Όταν η Χαμάς κέρδισε τις εκλογές, άρχισαν οι απειλές για απόσυρση των χρημάτων, συγκεκριμένα των χρημάτων που πάνε στην παλαιστινιακή αρχή. Οι δωρητές είπαν πως θα μεταφερθούν αυτά τα χρήματα στις ΜΚΟ, που ήδη λάμβαναν, και πριν από την νίκη της Χαμάς, περισσότερα χρήματα απ’ ό,τι η Παλαιστινιακή Αρχή. Πρόκειται για μια διαδικασία ΜΚΟποίησης των Παλαιστινίων, που είναι πολύ κακή για τον πολιτικό αγώνα. Οι περισσότερες ΜΚΟ είναι ανθρωπιστικές, ισχυρίζονται ότι δεν είναι πολιτικές, οπότε ξοδεύουν τα χρήματα σε διάφορα προγράμματα, μερικά εκ των οποίων είναι πολύ σημαντικά, αλλά τα χρησιμοποιούν σε μια νεοφιλελεύθερη, απολίτικη λογική. Προσφέρουν δουλειά σε Παλαιστίνιους, αλλά μόνο αν αυτοί μιλούν αγγλικά, αν δεν είναι πολύ πολιτικοποιημένοι ή πολύ θρησκευόμενοι, κι αν είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν τον νεοφιλελευθερισμό. Αυτά τα χρήματα, μέσω των ΜΚΟ, στην ουσία αλλάζουν την παλαιστινιακή κοινωνία. Δημιουργούν ένα είδος ελίτ, που δεν είναι πολύ πολιτικοποιημένη, δεν είναι πολύ ριζοσπαστική. Η Χαμάς πρόσφερε κάτι περισσότερο: είπε στους Παλαιστίνιους «θα σας δώσουμε φαγητό, αλλά θα παλέψετε για τα δικαιώματά σας».


Η αποχώρηση των εποίκων από τη Γάζα ήταν ένα θετικό βήμα;


Οι ισραηλινοί απέσυραν τους εποίκους και τους στρατιώτες, αλλά ακόμα βομβαρδίζουν, κάνουν επιδρομές και επιθέσεις στις περιοχές όπου βρίσκονταν οι εποικισμοί, με τέτοια συχνότητα και ένταση, που οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να τις προσεγγίσουν καθόλου. Είναι σαν το Ισραήλ να έχει σηκώσει ένα Τείχος από φωτιά. Το Ισραήλ επίσης ελέγχει όλα τα σύνορα, ακόμα και τα θαλάσσια, με πολεμικά πλοία και πυροβολώντας ψαράδες. Τα δε σύνορα Γάζας-Αιγύπτου ελέγχονται κι αυτά με χρήση καμερών. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν έλεγχο στη θάλασσα της Γάζας. Το Ισραήλ δεν έχει ανοίξει δίοδο επικοινωνίας, ελεύθερο πέρασμα, ανάμεσα στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, παρόλο που αυτό ήταν απαίτηση της Ε.Ε., των ΗΠΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Αυτή τη στιγμή, μερικά μόνο κομβόι μπορούν να περνούν μέσω Ισραήλ από τη Γάζα στη Δυτική Όχθη, και μόνο αν συνοδεύονται από ισραηλινά στρατιωτικά οχήματα και στρατιώτες που σημαδεύουν με τα όπλα τους Παλαιστίνιους που μεταφέρουν τα εμπορεύματα.


Τι μπορεί να αλλάξει μετά τις ισραηλινές εκλογές, μεθαύριο;


Είναι σχεδόν σίγουρο πως το Καντίμα θα κερδίσει τις εκλογές και ο Εχούντ Ολμέρτ θα είναι ο νέος πρωθυπουργός του Ισραήλ, πιθανότατα σχηματίζοντας κυβερνητικό συνασπισμό με το δεξιό Λικούντ, χωρίς να αποκλείεται η συνεργασία με το Εργατικό Κόμμα. Το Καντίμα έχει δηλώσει ότι θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, που όμως είναι ενάντια στους διεθνείς νόμους, μετακινώντας τη χάραξη του παράνομου Τείχους ακόμη πιο ανατολικά – ήδη χτίζεται ήδη ανατολικότερα από την Πράσινη Γραμμή του 1967 – αποσύροντας κάποιους μικρούς εποικισμούς και κηρύσσοντας μονομερώς τη συνοριακή γραμμή, αγνοοώντας πλήρως τους Παλαιστινίους. Θα χωρίσουν την παλαιστινιακή γη σε 3 ή 4 θύλακες, περικυκλωμένους από το Τείχος σε όλες τις πλευρές. Τότε, το Ισραήλ θα διακηρύξει πως «για εμάς έχουν όλα τελειώσει. Δεν νοιαζόμαστε πια, δεν θέλουμε άλλες διαπραγματεύσεις». Αυτό είναι το «μεγάλο σχέδιο» του Καντιμά.


Το Ισραήλ, ωστόσο, δεν χρειάζεται τη φτηνή εργατική δύναμη των Παλαιστινίων;


Το Ισραήλ εισάγει φτηνό εργατικό δυναμικό από διάφορες χώρες – Ταϊλάνδη, Φιλιππίνες, αφρικανικές χώρες, Ρουμανία κ.λπ. - τους οποίους απασχολεί με μισθούς κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις και σε άθλιες συνθήκες, για να κάνουν τις δουλειές που οι Παλαιστίνιοι έκαναν παλαιότερα. Το Ισραήλ δημιουργεί έτσι μια ακόμα μειονότητα μέσα στο έδαφός του, γιατί θέλει εργάτες λιγότερο «επικίνδυνους» από τους Παλαιστίνιους, πηγαίνοντας ενάντια ακόμα και στην ιδέα που θέλει το Ισραήλ ένα (αμιγώς) εβραϊκό κράτος. Θέλω να τονίσω πως κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν πρέπει να δεχτεί αυτή την ιδέα του «εβραϊκού κράτους», είναι μια ρατσιστική ιδέα. Στο Ισραήλ ζουν πολλοί άνθρωποι, πολλών εθνοτήτων και πολλών θρησκειών. Η ιδέα περί εβραϊκού κράτους θέλει να έχουν πλήρη δικαιώματα μόνο όσοι ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο έθνος και έχουν μια συγκεκριμένη θρησκεία, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα είναι πολίτες β’ κατηγορίας. Οι μη Εβραίοι έχουν περιορισμένα δικαιώματα, και συχνά είναι δύσκολο απλώς και να περπατήσουν στον δρόμο, γιατί μπορεί να δεχτούν επίθεση από την αστυνομία. Είναι ύποπτοι μόνο και μόνο επειδή δεν είναι Εβραίοι. Αυτό σημαίνει εβραϊκό κράτος. Αυτό η Χαμάς – που της ζητείται να αναγνωρίσει το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος - δεν μπορεί να το δεχτεί, γιατί μέσα στο Ισραήλ υπάρχουν ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι που ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.


Ο Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό «Ιντιφάντα» συνεχίζει τις εκδηλώσεις του με θέμα: «Παλαιστίνη, μετά τις εκλογές τι;»:
Στην Καλαμάτα, την Πέμπτη 30 Μαρτίου, στις 8 μ.μ. στο καφέ μπαρ «Στο Κύμα».
Στα Χανιά, το Σάββατο 1 Απριλίου, στις 8 μ.μ., στα πλαίσια του διημέρου που διοργανώνει για την Παλαιστίνη το Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών (Χατζ. Νταλιάνη 69). Στις εκδηλώσεις θα προβληθεί και το ντοκιμαντέρ «Το κλουβί» που δείχνει τις συνέπειες της ανέγερσης του Τείχους του απαρτχάιντ.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 20, 2006

Ο σφαγέας της Σάμπρα βαφτίστηκε ειρηνιστής

Από τη Λε Μοντ Ντιπλοματίκ, ένθετο στην Ελευθεροτυπία

Του Dominique Vidal

«Δύο μέτρα και δύο σταθμά»: αυτή η έκφραση χαρακτηρίζει θαυμάσια την κάλυψη, από τα μέσα ενημέρωσης, του εγκεφαλικού επεισοδίου του Ισραηλινού πρωθυπουργού Σαρόν, αν συγκριθεί με την αρρώστια και το θάνατο του πρώην προέδρου Αραφάτ, το Νοέμβριο του 2004. Η απώλεια του πρώτου θα αποτελούσε «απειλή για την ειρήνη», ενώ ο θάνατος του δεύτερου θα παραμέριζε ένα «εμπόδιο στην ειρήνη».

Παράδοξη εναλλαγή ρόλων. Ο Αμπού Αμάρ οδήγησε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τον ένοπλο αγώνα, μερικές φορές τρομοκρατικό, για την εξαφάνιση του Ισραήλ, στον πολιτικό και διπλωματικό αγώνα, με στόχο να δημιουργηθεί το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.

Οσο για τον γηραιό στρατηγό, αυτός έλαβε μέρος σε όλους τους πολέμους του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένου και του πολέμου του εποικισμού, του οποίου υπήρξε ο αρχιτέκτονας. Και συνέδεσε το όνομά του με μία σειρά σφαγές(1).

Τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν συχνά τις σφαγές στη Σάμπρα και τη Σατίλα, τις οποίες διέπραξαν οι «Λιβανικές Δυνάμεις» με τη συνενοχή των ανδρών του, και πολύ πιο σπάνια τις άλλες σφαγές που διέπραξαν μόνο οι άνδρες του: Κίμπια (1953), πέρασμα της Μίτλα (1956), Λωρίδα της Γάζας (1971), χωρίς να ξεχνάμε την αιματηρή ανακατάληψη της Δυτικής Οχθης (2002).

Το προφίλ του Ισμαήλ Χανίγιε - από το Αλ Τζαζίρα

To προφίλ του Ισμαήλ Χανίγιε (στα αγγλικά), που προτάθηκε από τη Χαμάς για νέος πρωθυπουργός της παλαιστινιακής Αρχής.

Εν συντομία: Γεννήθηκε το 1962, σε στρατόπεδο προσφύγων στη Γάζα, σπούδασε στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας, πέρασε τρία χρόνια σε ισραηλινές φυλακές, έζησε εξόριστος στο Λίβανο, οι ισραηλινοί είχαν αποπειραθεί να τον σκοτώσουν με ρουκέτες καθώς θεωρούνταν δεξί χέρι του Αχμέντ Γιασίν.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2006

Ο Αμπάς πήρε... νύχτα νέες αρμοδιότητες, η Χαμάς θέλει μέλος της για πρωθυπουργό

((i)) Indymedia :: Athens : Ο Αμπάς πήρε... νύχτα νέες αρμοδιότητες, η Χαμάς θέλει μέλος της για πρωθυπουργό

Δυο σημαντικές εξελίξεις είχαμε στην Παλαιστίνη: το αποχωρών κοινοβούλιο, όπου η Φατάχ έχει την πλειοψηφία, έδωσε διευρυμένες εξουσίες στον πρόεδρο Αμπάς, εξοργίζοντας τη Χαμάς. Η Χαμάς επίσης, ανακοίνωσε πως θα προτείνει μέλος της για πρωθυπουργό στην 1η συνεδρίαση του νέου κοινοβουλίου, το προσεχές Σάββατο - κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς είναι το πρώτο σαφές δείγμα τού πώς θα κινηθεί.

Συνέχεια στο Indymedia της Αθήνας