Δευτέρα, Φεβρουαρίου 02, 2009

Ταξίδι στη Γάζα

Ταξίδι στη Γάζα, αποστολή έμπρακτης αλληλεγγύης, 13 ως 18 Ιανουαρίου 2009

Βόμβες, οβίδες, κατασκοπευτικά αεροπλάνα, ερείπια, συντρίμμια. Κι όμως, μέσα στη δίνη της καταστροφής που προκάλεσαν οι βομβαρδισμοί, οι Παλαιστίνιοι συνεχίζαν να αντιστέκονται και να χαμογελούν. Μπορεί οι προβολείς της δημοσιότητας να έσβησαν μαζί με την παύση των ισραηλινών αεροπορικών και χερσαίων επιχειρήσεων και η Παλαιστίνη να έφυγε από πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Η επόμενη μέρα όμως βρίσκει τη Γάζα με εκατοντάδες νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες (άγνωστο πόσοι θα μπορέσουν να επιζήσουν ή θα είναι αρτιμελείς), κατεστραμμένα σπίτια, διαλυμένη τη στοιχειώδη υποδομή, νωπή την ψυχολογική βία. Σε μια Λωρίδα μήκους 30 και πλάτους 10 χιλιομέτρων 1.500.000 άνθρωποι, χωρίς τα στοιχειώδη μέσα – το Ισραήλ επιτρέπει την είσοδο μόνο ανθρωπιστικής βοήθειας – ξεκινούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους, μετά από μια ακόμα επίθεση του γείτονα-τρομοκράτη. Δεν είναι η πρώτη φορά, ήταν όμως ίσως το πιο βάρβαρο χτύπημα τα τελευταία 60 χρόνια.

Τα λιγοστά φορτηγά που περνούσαν στη Γάζα. Την πρώτη μέρα, οι Αιγύπτιοι επέτρεψαν στην ελληνική αποστολή να περάσει μεν μέσα στο συνοριακό φυλάκιο, όχι όμως και να διασχίσει την πύλη προς τη Γάζα.

Στη Λωρίδα της Γάζας μπήκαμε το απόγευμα της Παρασκευής 16 Ιανουαρίου, μετά από μιάμιση μέρα αναμονής. Η ελληνική πρεσβεία στο Κάιρο, αλλά και οι αιγυπτιακές αρχές, ήθελαν να αποφύγουν τον πονοκέφαλο να έχουν «ξένους» και μάλιστα πολίτες τους στην εμπόλεμη ζώνη. Στο συνοριακό φυλάκιο της αιγυπτιακής Ράφα είδαμε τα κονβόι με την ανθρωπιστική βοήθεια να περιμένουν για να περάσουν στην παλαιστινιακή πλευρά, αφού πρώτα ελεγχθούν από τους Αιγύπτιους και μεταφορτωθούν σε άλλα οχήματα. Τα σύνορα παρέμεναν ανοιχτά μόνο από τις 1 έως τις 4 το μεσημέρι, κατά τη διάρκεια της τρίωρης κατάπαυσης του πυρός από το Ισραήλ. Που δεν ήταν κάθε μέρα την ίδια ώρα...



Εκεί περίμεναν και άλλοι αλληλέγγυοι, γιατροί, δημοσιογράφοι, Τούρκοι, Έλληνες, Γάλλοι, Άγγλοι, μια Μαλαισιανή δημοσιογράφος. Εκεί βρήκαμε και την Έλενα από τους Γιατρούς του Κόσμου, που συντόνιζε το καθημερινό πέρασμα ιατρικού υλικού στη Γάζα - τώρα πια έχει περάσει και μέσα στη Λωρίδα. Εκεί βρήκαμε και τον Xαλίλ, που μετέφερε δώρα για τα παιδιά της Γάζας έχοντας φτάσει ως εδώ οδικώς από τη... Σκωτία, με ένα βαν. Εφτασε στην Αίγυπτο μερικές μέρες πριν τους βομβαρδισμούς, παραμένει στην Αίγυπτο έκτοτε, και κάθε μέρα πηγαίνει στα σύνορα μεταφέροντας εφόδια για τους «μέσα» - τους «μέσα» όπως λέμε για τους φυλακισμένους, αφού (το είπαμε ήδη) η Γάζα είναι μια φυλακή. Η ελληνική αποστολή ξεκίνησε με 32 ανθρώπους, μέλη κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων, συνδικαλιστές, γιατρούς, βουλευτές, δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ. Τελικά, «πέρασαν» 18, μεταξύ των οποίων και η βουλευτής Σ. Σακοράφα.

Το βανάκι του thegaza.org που μετέφερε παιχνίδια στα παιδιά της Γάζας από τα παιδιά της Σκωτίας, από όπου έφτασε οδικώς. Πάνω γράφει «Σταματήστε την πολιορκοία της Γάζας - Αφήστε τα φάρμακα να περάσουν».

Μετά το πέρασμα στην «άλλη πλευρά», απόγευμα Παρασκευής 16/, μας υποδέχεται εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας της Χαμάς, μας λέει δυο λόγια για την κατάσταση, τους αποκλεισμούς των δρόμων. Προσπαθούμε να βρούμε μέσο μετακίνησης, ασθενοφόρο ίσως, αλλά δεν είναι διαθέσιμα, οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται. Είχε νυχτώσει πια όταν επιβιβαστήκαμε σε ένα παμπάλαιο λεωφορείο, διασχίσαμε στενούς χωματόδρομους συναντώντας τα συντρίμμια ενός αυτοκινήτου με τους νεκρούς ίσως ακόμη μέσα, το λεωφορείο χάλασε, μπήκαμε σε άλλο, φτάσαμε στη Χαν Γιούνις. Σε μαύρο σκοτάδι, υπό τους ήχους των F-16, των οβίδων και των «ζανάνα», των κατασκοπευτικών μη-επανδρωμένων αεροσκαφών που σαρώνουν τον ουρανό της Γάζας μέρα και νύχτα. Τα ζανάνα είναι η μόνιμη, εκφοβιστική, απειλητική συντροφιά των κατοίκων. Ηταν εκεί και πριν τους βομβαρδισμούς, και κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας που ξεκίνησε το βράδυ του Σαββάτου προς Κυριακή.

Mέσα στο Gaza Bus που μας πέρασε στην άλλη πλευρά. Εκείνη τη μέρα πέρασαν 60 περίπου άνθρωποι από διάφορες χώρες. Ήταν η πρώτη φορά που μπόρεσαν να μπουν μαζικά γιατροί και δημοσιογράφοι. Μέχρι τότε, ελάχιστοι γιατροί και άτομα με διαπιστευτήρια ανθρωπιστικών οργανώσεων είχαν καταφέρει να μπουν. Το ισραηλινό έγκλημα δεν έπρεπε να έχει ξένους καταγραφείς.

Το πρώτο βράδυ επιχειρήσαμε να κοιμηθούμε στα δωμάτια του 9ου όροφου του ξενοδοχείου της Ερυθράς Ημισελήνου, στη Χαν Γιούνις. Εκεί έμεναν και κάπου 200 γυναίκες και παιδιά που είχαν αναγκαστεί να αφήσουν τα σπίτια τους λόγω των βομβαρδισμών. Από τα μεγάλα παράθυρα, μισάνοιχτα για να μη σπάνε τα τζάμια από τα ωστικά κύματα των εκρήξεων, βλέπαμε τις λάμψεις των βομβών που έπεφταν ολοένα και πιο κοντά.

Η "θέα" από τα παράθυρα του 9οροφου κτηρίου. Η Χαν Γιούνις βομβαρδίζεται για 21η νύχτα.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας μετακινηθήκαμε στο ισόγειο του διπλανού νοσοκομείου, όπου μας υποδέχτηκαν οι νοσηλευτές, μας κέρασαν τσάι και καφέ, μας παραχώρησαν τα κρεβάτια τους για να κοιμηθούμε. Ο Μοχάμεντ, ο Αχμέντ, ο Ασραφ δεν σταμάτησαν στιγμή να χαμογελάνε, κι ας έπεφταν έξω βόμβες, κι ας είχαν να πάνε στα σπίτια τους τρεις εβδομάδες τώρα. Μένουν στη Τζαμπαλίγια, μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, αλλά οι δρόμοι προς τα εκεί ήταν αποκλεισμένοι από τα ισραηλινά τανκς που είχαν κόψει τη Λωρίδα στη μέση. Εδώ δεν υπάρχει προγραμματισμός, δεν υπάρχει «θα τα πούμε αύριο» ή «θα συναντηθούμε εκεί», ό,τι ισχύει στις 10, στις 12 έχει ανατραπεί.

Το καταλάβαμε καλύτερα αυτό, το επόμενο πρωί. Ηταν αδύνατο να φύγουμε από τη Χαν Γιούνις, την πολιτεία με τα σπίτια από τσιμεντόλιθους, με τους βρώμικους, λασπωμένους δρόμους, με τα κλειστά μαγαζιά, μόνο λαχανικά σε κάρα μπορούσες να βρεις. Πάμε σε άλλο νοσοκομείο, το «Νάσερ». Οι γιατροί μας ευχαριστούν που είμαστε εκεί αυτή την ώρα, νιώθουμε άσχημα να μας το λένε, ψελλίζουμε πως οι άνθρωποι στην Ελλάδα είναι μαζί τους, κάναμε μεγάλες διαδηλώσεις, δεν είναι μόνοι. Μας πάνε στην εντατική που έχει έξι κλίνες μόνο και αναγκάζονται να βγάζουν τους τραυματίες αμέσως μόλις κάνουν τα πρώτα απαραίτητα, μας πάνε στα δωμάτια, ανασηκώνουν έναν πιτσιρικά απ’ το κρεβάτι του για να μας δείξουν τα τραύματα στην πλάτη και τα εγκαύματα από τα άγνωστα υλικά που χρησιμοποιούν οι ισραηλινοί στις βόμβες τους – η Διεθνής Αμνηστία επιβεβαίωσε τη χρήση λευκού φωσφόρου, μάθαμε αργότερα – μας λένε πως τα απαραίτητα ιατρικά εφόδια είναι λιγοστά, πως πουθενά δεν υπάρχει ασφάλεια. «Οι ισραηλινοί βομβαρδίζουν σπίτια, τζαμιά, νοσοκομεία, τα σχολεία του ΟΗΕ όπου έχουν βρει καταφύγιο οι δεκάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι, αποθήκες με ανθρωπιστική βοήθεια, τα πάντα. Χτυπάνε τα ασθενοφόρα, σκοτώνουν τους τραυματιοφορείς. Γιατί;». Σκύβουμε το κεφάλι, νιώθουμε άσχημα που ερχόμαστε από τη συνένοχη Δύση, μας ευχαριστούν πάλι που είμαστε εκεί, απαντάμε πως εμείς τους ευχαριστούμε που συνεχίζουν να αγωνίζονται. Φεύγουμε, στενοχωρημένοι και σοκαρισμένοι, λέγεται πως μπορούμε να πάμε τώρα στη Ράφα, βρέθηκε ένα φορτηγάκι από τις Επιτροπές Υγείας.

Στο νοσοκομείο Νάσερ στη Χαν Γιούνις νοσηλεύεται, μαζί με εκατοντάδες άλλους, ο 15χρονος Αϊμάν αλ-Ναζάρ με τραύματα στο χέρι και στην πλάτη. Οι γιατροί μιλάνε ήδη για τη χρήση λευκού φωσφόρου, κάτι που θα επιβεβαιώσει αργότερα και η Διεθνής Αμνηστία.

Η διαδρομή προς τη Ράφα γίνεται χωρίς άλλα παρατράγουδα. Η πόλη εκτείνεται κατά μήκος των συνόρων με την Αίγυπτο και οι νότιες γειτονιές της, όπου βρίσκονται και τα τούνελ, έχουν σχεδόν ισοπεδωθεί, όπως θα διαπιστώσουμε αργότερα. Στο κέντρο της πόλης ένα τζαμί κατεστραμμένο, στο διπλανό καμμένο μαγαζί ο νεαρός ιδιοκτήτης και μερικά παιδιά μαζεύουν ό,τι απόμεινε, που δεν απόμεινε τίποτα δηλαδή, μόνο μαυρισμένα πιάτα – δεν μπορώ να καταλάβω καν τι πουλούσε – και αποκαϊδια. Συναντάμε τον Γιούσεφ Μούσα στα γραφεία της Ενωσης Επιτροπών Υγείας, μας λέει για τα χτυπημένα νοσοκομεία, τα κατεστραμμένα ασθενοφόρα, καταλήγει πως «οι Παλαιστίνιοι έχουν την επιλογή να παλέψουν για αξιοπρέπεια, σεβασμό και ειρήνη ή να πεθάνουν». Ευρηματικός συνομιλητής, η συζήτηση κυλάει σχεδόν ευχάριστα, κι ας σείεται το δωμάτιο δυο φορές, κι ας έχουν βγάλει τα παράθυρα από τις κάσες για να μη σπάσουν τα τζάμια – βλέπουμε καθαρά από εκεί το κατεστραμμένο κεντρικό τζαμί της πόλης.

έπουμε καθαρά από εκεί το κατεστραμμένο κεντρικό τζαμί της πόλης.


Στους δρόμους της Ράφα

Συναντάμε φίλους από το Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης, το ISM. Μετακινούμαστε μαζί τους ως τα δυο σχολεία της UNRWA, της οργάνωσης του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, που τώρα έχουν μετατραπεί σε προσωρινό κατάλυμα για 1.400 ανθρώπους. Συνολικά έχουν εκτοπιστεί τουλάχιστον 35.000 άνθρωποι, γιατί είτε τα σπίτια τους έχουν καταστραφεί, ολοσχερώς ή μερικώς, είτε βρίσκονται σε εκκενωμένες από τον ισραηλινό στρατό ζώνες. Σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται όσες οικογένειες φιλοξενούνται από συγγενείς και φίλους σε άλλα σπίτια.


Μας κυκλώνουν τα πιτσιρίκια, χαμογελάνε συνέχεια, «what’s your name-what’s your name», φωνάζουν ρυθμικά τα ονόματά μας όταν απαντάμε, κάποια μας δείχνουν τραύματα, μας ζητάνε να τους βγάλουμε φωτογραφία. Οι εργαζόμενοι στην UNRWA μας δείχνουν τις αποθήκες, μας λένε πως ό,τι καταφέρνει να φτάσει ως ανθρωπιστική βοήθεια καταναλώνεται την ίδια μέρα, πως δεν έχουν βρεφικό γάλα γιατί όσο υπήρχε στις κεντρικές αποθήκες του ΟΗΕ στην πόλη της Γάζας καταστράφηκε – και ούτως ή άλλως ήταν δύσκολο να φτάσει οτιδήποτε από εκεί. Μπαίνουμε σε αίθουσες, 4 μέτρα μήκος, 4 πλάτος, που τώρα έχουν μετατραπεί σε κατάλυμα για 40 ανθρώπους η κάθε μια – οι γυναίκες και τα παιδιά μένουν μέσα, οι άντρες κοιμούνται απέξω. Τη μέρα είναι καλά, τα παιδιά παίζουν έξω, μόλις νυχτώσει κλείνονται όλοι μέσα, είπαμε, στη Γάζα δεν είσαι πουθενά ασφαλής.

Η κουβέντα με τα πιτσιρίκια διακόπτεται από τα ισραηλινά αεροσκάφη που πετάνε πάνω από τη Ράφα, αφήνοντας καπνογόνες βόμβες - ένα από τα περιστατικά ψυχολογικού πολέμου κατά των κατοίκων της Γάζας


Με τη Φίντα, τη Τζένη και τον Γιώργο από το ISM πάμε ως τις γειτονικές με τα σύνορα συνοικίες, τις πιο βαριά χτυπημένες. Επίμονοι και σχολαστικοί καταγραφείς της ισραηλινής βαρβαρότητας, οι ακτιβιστές του ISM αποτελούν βασική πηγή πληροφόρησης για όσα συμβαίνουν στην αποκλεισμένη και κατόπιν βομβαρδιζόμενη Λωρίδα, αφού οι Ισραηλινοί δεν επέτρεπαν στους δημοσιογράφους να μπουν στη Λωρίδα της Γάζας. Και οι Αιγύπτιοι ακολουθούσαν αντίστοιχη τακτική. Μέχρι και την παραμονή της εκεχειρίας ελάχιστοι γιατροί και κάποιοι δημοσιογράφοι με χαρτιά από ΜΚΟ είχαν καταφέρει να μπουν από το συνοριακό φυλάκιο της Ράφα. Δεν ήθελαν διεθνείς μάρτυρες των βαρβαροτήτων τους. Οι Παλαιστίνιοι δεν μετράνε…


Στις γειτονιές κοντά στα σύνορα, βαριά βομβαρδισμένες


Είναι η ώρα της κατάπαυσης του πυρός και μπορούμε να κινηθούμε με κάποια ασφάλεια. Η τρίωρη καθημερινή κατάπαυση του πυρός δεν ήταν σταθερή. Κάποιες μέρες ήταν από τη 1 το μεσημέρι μέχρι τις 4 το απόγευμα, όπως το Σάββατο που ήμασταν εμείς εκεί. Άλλες μέρες όμως η ώρα άλλαζε. Ο μόνος τρόπος να πληροφορηθούν αυτή την αλλαγή οι Παλαιστίνιοι ήταν από την τηλεόραση, πράγμα όχι πάντα εφικτό, αφού οι διακοπές στην ηλεκτροδότηση ήταν σύνηθες φαινόμενο. Η έννοια του προγραμματισμού δεν υπήρχε. Κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας, εκτός από τα ζανάνα που βούιζαν πάνω από τα κεφάλια μας, αεροσκάφη πετούσαν σε σχηματισμούς, αφήνοντας πίσω τους λευκούς καπνούς και κάτι σαν φωτοβολίδες. Δεν έφτανε τίποτα στο έδαφος, εκτός από μια περίεργη μυρωδιά. Ο ψυχολογικός πόλεμος δεν έχει ώρες εκεχειρίας.


Οβίδα ή δεξαμενή καυσίμων ισραηλινού αεροσκάφους που χτύπησε κατοικία στη Ράφα


Μπαίνουμε, «για δυο λεπτά μόνο, δεν υπάρχει ασφάλεια», σε δρόμο με δεκάδες ισοπεδωμένα σπίτια, περπατάμε στα ερείπια, μπροστά σε ένα κατεστραμμένο τριώροφο στιγμιαία κάνω παραλληλισμούς με τους σεισμούς του ’99 στην Αθήνα, εξετάζουμε μια ρουκέτα που δεν διαλύθηκε, μας δείχνουν ένα ένα τα σπίτια, μετράμε πόσοι σκοτώθηκαν σε κάθε ένα. Πάμε σε δυο ακόμη κατεστραμμένα τζαμιά, στα ερείπια ενός γηπέδου και ενός σχολείου, μιλάμε με τους τραυματιοφορείς της Ερυθράς Ημισελήνου που έχουν γίνει επανειλημμένα στόχος των ισραηλινών τανκ όταν πάνε να παραλάβουν τραυματίες. Μας εξηγούν γιατί οι Ισραηλινοί τους βομβαρδίζουν: «ξέρουν ότι δεν μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε. Όσα περισσότερα χτυπήσουν, τόσα λιγότερα θα έχουμε».


­­­

Απόγευμα Σαββάτου, στα ερείπια τζαμιού και του διπλανού σχολείου που είχε πρόσφατα χτιστεί, διέθετε υπολογιστές και βιβλιοθήκη

Με το που νυχτώνει, κλεινόμαστε στο φιλόξενο σπίτι του παλαιστίνιου που μας φιλοξενεί. Τη νύχτα δεν κυκλοφορεί κανείς στη Ράφα, μόνο οι μαχητές της αντίστασης είναι κάπου εκεί έξω, κανείς δεν ξέρει αν οι ισραηλινοί θα επιχειρήσου να μπουν. Ο οικοδεσπότης μας νοσταλγεί τον καιρό πριν τον αποκλεισμό που μπορούσε να πάει για δουλειά στο Ισραήλ, που μπορούσε να περάσει στην Αίγυπτο. Του άρεσε η Αίγυπτος. Λίγο αργότερα καταφτάνει και η μεγάλη του κόρη με την οικογένεια της. Το σπίτι τους είναι κοντά στην εκκενωμένη περιοχή της Ράφας, όχι μέσα σε αυτή. Κάθε βράδυ φεύγουν από το σπίτι τους και έρχονται στου πατέρα της για να κοιμηθούν και την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί επιστρέφουν στο δικό τους. Το σπίτι που μας φιλοξενεί θεωρητικά βρίσκεται σε πιο ασφαλή περιοχή, 1500 μέτρα από τα σύνορα. Εντούτοις και σε αυτή τη γειτονιά χτυπήθηκαν μια φαρμακαποθήκη, το αστυνομικό τμήμα, σιδηρουργεία και τέσσερα σπίτια.

Οι βομβαρδισμοί εντείνονται, οι ισραηλινοί θέλουν να κατστρέψουν ό,τι ακόμα προλάβουν πριν τη φιέστα της ορκωμοσίας στις ΗΠΑ, τα «ζανάνα» πετάνε κοντά, δεν μπορείς να ακούσεις τη βροχή που ξεκινάει να πέφτει. Στις 8 ξεκινάει το υπουργικό συμβούλιο στο Ισραήλ που θα αποφασίσει αν θα γίνει κατάπαυση του πυρός. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε, έχουμε αγωνία. Τι θα αποφασίσουν άραγε; Στο μεταξύ οι βόμβες πέφτουν και το σπίτι σείεται. Χρονομετρούμε τη συχνότητα, λιγότερο από 5 λεπτά. Κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι έχουν σταματήσει εδώ και κάνα μισάωρο. Και πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα, το σπίτι σείεται ξανά. Στις 11 μαθαίνουμε ότι το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε μονομερή εκεχειρία. Παρακολουθούμε στην τηλεόραση τον υπουργό Αμυνας του Ισραήλ να μιλά σε μια άγνωστη γλώσσα. Ξέρουμε όμως την πολύτιμη πληροφορία. Στη Ράφα οι βομβαρδισμοί θα συνεχιστούν μέχρι τα μεσάνυχτα. Ανατολικά της Χαν Γιούνις, θα μάθουμε την επόμενη μέρα, βομβάρδιζαν ως τις 2 τα ξημερώματα. Πέφτουμε για ύπνο ανακουφισμένοι.


Το επόμενο πρωί ξυπνάμε με τον ήχο των κατασκοπευτικών αεροπλάνων – αυτά δεν σταματάνε ποτέ να πετάνε. Είναι οι πρώτες ώρες της εκεχειρίας. Η μητέρα της οικογένειας μας ενημερώνει ότι μόλις τηλεφώνησαν οι Ισραηλινοί (πάγια τακτική) και τους ενημέρωσαν ότι παρά την εκεχειρία η εκκενωμένη ζώνη στα σύνορα με την Αίγυπτο παραμένει στόχος και δεν θα πρέπει να πλησιάσουν.

Παρ’ όλα αυτά οι κάτοικοι της Ράφας βγαίνουν να μετρήσουν τα αποτελέσματα της καταστροφής. Έχουν 22 μέρες να πλησιάσουν στα σπίτια τους. Δεν ξέρουν αν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Πάμε σε ένα κατεστραμμένο κέντρο που γίνονταν γαμήλια τραπέζια. Ο ιδιοκτήτης είχε δουλέψει 13 χρόνια στα Αραβικά Εμιράτα για να το χτίσει, φωνάζει «δεν είμαι Χαμάς, ούτε Φατάχ, ούτε Τζιχάντ, μόνο σαλάμ (ειρήνη), γιατί με χτύπησαν;», τριγυρνάει και μας δείχνει συντρίμμια, την κάρτα του μετανάστη, τις λευκές σημαίες που είχε κρεμάσει σε εμφανή σημεία στην οροφή, απελπισμένος. Τι μπορείς αλήθεια να του απαντήσεις. Από αυτό το κέντρο ζούσαν 40 άτομα, εκείνος και οι γιοί του με τις οικογένειες τους. Έμεναν μέσα και ένα βράδυ τους τηλεφώνησαν στις 10.30 οι Ισραηλινοί και τους είπαν ότι είχαν 5 λεπτά να εγκαταλείψουν το κτήριο γιατί θα βομβαρδίζονταν. Ολόκληρη η οροφή έχει πέσει και στο σημείο που έπεσε η βόμβα υπάρχει κρατήρας.

­ ­­­


Επόμενη στάση οι ως χθες απροσπέλαστες γειτονιές στα σύνορα. Εδώ είναι όλα ισοπεδωμένα, όλα τα σπίτια, με ή χωρίς τούνελ – τη μόνο οδό προμήθειας της Γάζας με τρόφιμα και καύσιμα, αλλά και όπλα, υλικά για αυτοσχέδιες ρουκέτες, το Ισραήλ αγοράζει «νόμιμα» F16 και ελικόπτερα Απάτσι. Κάποιοι βγάζουν ό,τι μπορεί να σωθεί. Κάρα που τα τραβάνε γαϊδούρια μαζεύουν παλιοσίδερα, ένα συνεργείο του δήμου προσπαθεί να μαζέψει τα καλώδια του ηλεκτρισμού. Ακόμα και σπίτια που δεν έχουν ισοπεδωθεί δεν είναι επισκευάσιμα. Γυναίκες, που μας χαμογελούν – πού βρίσκουν αλήθεια τόσο κουράγιο; - μας ζητάνε να μπούμε στα σπίτια τους και να φωτογραφίσουμε την καταστροφή. Στις αφίσες, πρόσωπα μαρτύρων, συναντάμε τον πατέρα δυο σκοτωμένων, δακρύζει αλλά είναι περήφανος, ψηλά το κεφάλι, έκανε κι άλλο γιο μετά, ας γίνει κι εκείνος μαχητής, επιμένει.

­­­­



Στη διαδρομή με το ταξί, ένα παλιό Μερσεντές, ζητάμε να μάθουμε ποια αγαθά λείπουν λόγω του αποκλεισμού που έχει επιβάλλει το Ισραήλ, ένα χρόνο τώρα. Το αλεύρι είναι ένα από αυτά, τα καύσιμα είναι λιγοστά, μας θυμίζει τις διακοπές ρεύματος που ήταν συχνές τους προηγούμενους μήνες. Οι κάτοικοι της Γάζας τιμωρήθηκαν απ’ όλους (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ισραήλ) μετά τη δημοκρατική εκλογή, σε όλη την Παλαιστίνη, της Χαμάς στην κυβέρνηση. Μετά τις θλιβερές ενδοπαλαιστινιακές συγκρούσεις, η Δυτική Οχθη πέρασε στα χέρια της Φατάχ, του επίσης εκλεγμένου προέδρου Μαχμούντ Αμπάς, και η Γάζα στη Χαμάς. 1.500.000 άνθρωποι στερήθηκαν τα πάντα στη Λωρίδα, και ύστερα βομβαρδίστηκαν με πρόσχημα την καταστροφή των τούνελ – μόνη, όμως, πια δίοδο εισόδου αγαθών απαραίτητων για την επιβίωση.




Γυρίζουμε στα σύνορα με την Αίγυπτο, αφήνοντας πίσω μια ισοπεδωμένη, πονεμένη Γάζα. Νωρίς το πρωί μάθαμε πως είχαν ήδη ανασύρει 25 νεκρούς από τα ερείπια που δεν είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν τις προηγούμενες μέρες, τώρα – ούτε δύο το μεσημέρι δεν είναι – έχουν βγάλει 95. Από την άλλη μεριά, δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο και ελάχιστα φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια περιμένουν να περάσουν, οι Αιγύπτιοι κερδίζουν ακόμη μερικές λίρες για «εισιτήριο εισόδου», οι εφημερίδες γράφουν πως οι ευρωπαίοι ηγέτες συνέφαγαν χθες με τον ισραηλινό πρωθυπουργό και αντάλλαξαν χειραψίες μαζί του – πριν ακόμα στεγνώσει το αίμα στα χέρια του. Διασχίζουμε την χερσόνησο του Σινά, φτάνουμε στο Κάιρο, πετάμε για Αθήνα. Εδώ δεν έχει «ζανάνα», δεν έχει κατεστραμμένα κτίρια, τραυματίες και νεκρούς από οβίδες. «Μέσα», στη φυλακή της Γάζας, οι παλαιστίνιοι συνεχίζουν τον αγώνα τους, αντίσταση είναι και μόνο που παραμένουν στη γη τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: