Ακουγα από μικρός για την Παλαιστίνη. Θυμάμαι σκόρπια εικόνες από τανκς σε σκονισμένους δρόμους και ανθρώπους να τρέχουν και παιδιά να πετάνε πέτρες. Και όταν πήγα, καμιά εικοσαριά χρόνια από τότε που ήμουν παιδί, είδα τα ίδια. Κτίρια γκρεμισμένα, χώμα στους δρόμους, φρικτά φυλάκια εισόδου. Ακουσα όμως και τη γλώσσα τους. Ηπια τον καφέ τους. Είδα το χέρι τους να τρέχει πάνω στα χαρτιά, από τα δεξιά προς τα αριστερά, σχηματίζοντας την ιερογλυφική γραφή τους.
Και είπα, πως αυτό το κομματάκι γης και στους ανθρώπους της δεν πρέπει να τους ξεχνάμε. Ως τη δικαίωση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου